Zapora w Porąbce

Zapora w Porąbce

Zapora w Porąbce PGE elektrownia wodna/Wiele już pisano o budowie Zapory w Porąbce, ale jest jeszcze wiele niedomówień o jej lokalizacji. Na mapach z 1845 można zobaczyć, że granica Porąbki i Międzybrodzia Kobiernickiego jest w najwyższym punkcie schodzących gór Zasolnicy i Żaru, tam właśnie wybudowano zaporę. Z Międzybrodzia Kobiernickiego (obecnie jest tam Jezioro Międzybrodzkie), ludność przesiedlono do Czańca, Kęt, Kóz i Hałcnowa, natomiast tereny na obrzeżach Międzybrodzia Kobiernickiego połączono w 1923 z Międzybrodziem Lipnickim i z tego połączenia powstało Międzybrodzie Bialskie. Porąbka i Międzybrodzie stanowiły odrębne gminy. Dopiero w 23 marca 1933 roku w miejsce gmin jednostkowych na podstawie ustawy samorządu terytorialnego, w oparciu o austriacką ustawę z dnia 12 sierpnia 1866 r., utworzono gromady i powołano Gminę Zbiorową Porąbka. W skład gminy weszły gromady: Bujaków, Czaniec, Kobiernice, Międzybrodzie Bialskie i Porąbka z siedzibą gminy i z przynależnością do powiatu Biała Krakowska. Budowę zapory planowano już w roku 1914, kiedy to kierownictwo proponowanej budowy zapory zwróciło się do Rady Gminy Porabka o wydzierżawienie gruntu gminnego pod Snozą pod budowę baraków i magazynów oraz wydzierżawienie kamieniołomu w Snozie. W dniu 31 lipca 1914 r. Rada Gminna uchwaliła: „Wydzierżawić grunt na rzecz budowy zapory taką ilość sążni, jaka im będzie potrzebna”.Zapora wodna w Porąbce jest jedną z najstarszych zapór w Polsce, została zaprojektowana w roku 1910 przez inż. Tadeusza Baeckera i inż. Kazimierza Maćkowskiego a skorygowana przez byłego Prezydenta II Rzeczpospolitej Gabryjela Narutowicza. Projekt został wykonany wg. projektu Narutowicza zapory na rzece Aar w Muhleberg w Szwajcarii. Wygląd zapory jak na ówczesne czasy był imponujący, to też stanowiła ona chlubę miejscowości, a jednocześnie powód sporów między mieszkańcami Porąbki i Międzybrodzia - znane są słowa wypowiadane gwarowo przez mieszkańców Międzybrodzia „Zapora wasa a woda nasa”.W związku z wybuchem I wojny światowej budowę zaczęto dopiero w 1920 roku, ale w 1923 przerwano z powodu braku funduszy. Ponownie przystąpiono do prac w roku 1930 i zakończono w grudniu 1936 roku. Budowę zapory prowadziła firma Frankopol, kierowana przez inż. Skrzyńskiego. Siedziba kierownictwa mieściła się w budynkach do tego celu wybudowanych o nazwie „Na Kolonie”. Kierownictwo budowy stanowili: inż. Tadeusz Baecker, inż. Maksymilian Bitter, inż. Józef Pietruszewicz, inż. Wacław Leski, Łukasz Obtułowicz i Henryk Grzybowski. Pomocnicze firmy mieściły się w baraku na Małej Puszczy. Dla potrzeb budowy zapory w lasku u ujścia rzeki Wielka Puszcza została wybudowana mała elektrownia opalana węglem, obsługiwał ją pan Jan Janosz a prąd wytwarzały dwa generatory www.porabka.net/budowa-zapory